Człowiek

Człowiek – stary smutny człowiek

Ręce bezsilne trzymał przy sobie

Głowę siwa a może łysą pochylił

W fotelu bujanym przy kominku

A może w parku na ławce lub w                                                        kartonie siedział

Dom miał piękny murowany ukochany

A może domem jego był świat (pod                                                                  mostem)

Życie przeszło po nim jak walec

I potoczyło się dalej

Czy jeszcze wierzył?

Wierzył jak miał naście lat

Wierzył że człowiek jest dobry

Wierzył że każdy ma swoje miejsce

Wierzył  w to czego nie widział

Wierzył w to co czuł

Czy jeszcze kochał?

Kochał szalenie jak potrafił

Wieki już minęły jak kochał

Kochał każdego człowieka

Kochał wschody i zachody słońca

(jakież były wtedy piękne)

Kochał każde stworzenie

Kochał śpiew ptaków szum drzew i                                                     powiew wiatru

Czy ufał?

Ufał X lat temu

Jak był młody

Ufał każdemu człowiekowi

Ufał każdemu stworzeniu

Ufał że wszystko można

Ufał bezgranicznie i wiernie

Dom czy most

Fotel czy karton

Ręka bezsilna opadła

Głowa nieruchomo wisiała

Wiedział że przyjdzie

Jej zawsze pragnął

Pamiętasz...

pamiętasz
nie zapomniałaś

dźwięk głosu
wypowiadane słowa

ciepło dłoni
podanej w uścisku

spojrzenie oczu
podczas rozmowy

blask włosów
rozwianych na wietrze

pamiętam 
zapomnieć nie mogę

uśmiech smutny
skrywający wszystko

łagodne słowa
podczas rozmowy

łzy kapiące
skrycie po twarzy

wszystko
co kryłaś w sobie

pamiętam
będę pamiętał

kształt nadaję
wspomnieniom

z nich ciebie
przywołuję

cicho opowiadam
o tym co się dzieje

słucham ciszy
może usłyszę ciebie

skazanym by pamiętać
już zawsze będę

Bajka o kruku

 Był sobie pospolity kruk

- czarny, brzydkim brudny.

Ludzie odwracali głowy od niego

Mijali z daleka

Czasem potrącili, szturchnęli

Czasem przeszli obojętnie

Kiedy indziej błotem obrzucili.

Żył sobie na ziemi

Czasami szybował w przestworzach

Gniazdo – tego nigdy nie zbudował

Ot taki kruk dziwak

Dni mijały, lata biegły

A on samotny

Pogardzany

Żył na ziemi

Myślał o niebie.

Jeden dzień coś zmienił.

  

Ktoś przyszedł, pogłaskał, przytulił

„zaśpiewaj mi kruczku” - powiedział.

Dziób otwarty złożony do śpiewu

I dźwięk: „kra… kra… kra…”

Inny od wszystkich głosów kruków

Dźwięk donośny i miły

Łagodny i dobry.

Zasłuchany w melodię przysiadł wędrowiec

Oczy przymknął i spod oka

„kap…” – łezka kapnęła

Kropelka mała.

Dźwięk ucichł odbity tysiącem ech

Długo wędrowiec jeszcze słuchał ciszy

Która nastała po melodii

Oczy podniósł – coś w nich błyszczało

„kruczku…” – ucichł

„… nie wiem co powiedzieć…” – wyszeptał.

Odejść to nie możliwe – kiedy łza spada

Cicho dźwięcząc o bruk

Jest już za późno.

Mówią że od tamtej pory

Można spotkać człowieka

U stup drzewa

I kruka cicho śpiewającego swą pieśń.

O czym śpiewał?

Ktoś powiedział że o domu

Ktoś powiedział że o niebie

Ktoś inny wspomniał że o życiu

Ktoś powiedział coś innego jeszcze.

Wędrowiec nigdy nie zdradził.

Jedno wiem na pewno

Pieśń była z serca śpiewana.

Z P...

Pytanie zabrzmiało

Który to już raz

głucho jęknęły słowa

i padły między

nami

Nie mów

to nic nie da

Teraz pociąg

pędzi dalej

przed siebie

(Ja pędzę w nim)

Dlaczego?...

Pytanie pozostało

bez odpowiedzi

Który to już raz

pytam się 

Dlaczego?...

Pociąg pędzi

Nic się nie zmienia

Nadal siedzę w nim

(Co właściwie tutaj robię)

To drzewo nasze drzewo

powiedziałaś

jak cudnie wygląda

kiedy niebo jest

czerwone

To drzewo 

nasze drzewo

Obraz za oknem się zmienia

zielona pola

przechodzą w drzewa

(Jakże smutno patrzą)

Jeżeli ty i ja

razem

Pociąg pędzi dalej

i tylko ludzie

nie ci których

kochamy

i tylko ludzie

nie ci którzy są

przyjaciółmi

i tylko ludzie

nie ci których

potrzebujemy

i tylko ludzie

nie ci których

cenimy

(Oni wszyscy odeszli)

i tylko ludzie

obcy nieznani

zmieniają sie w nim

I tylko

Dlaczego?...

pozostało brzmiące

między nami

A pociąg pędzi dalej...

Pomiędzy ścianami

w lewo prawo

dwa kroki w przód
jeden w tył
pomiędzy ścianami 
miotam się
odbijam
i znowu to samo

coś dziwnego
pójdę po ścianie 
by nie czuć 
byle przed siebie 
wyżej 
dalej
i na dół spadnę

witaj w świecie 
może chorym 
nie wiem 
jedynym świecie 
jaki mam 
sam sobie tworzę

bratem w nim
lęk co dławi
towarzyszem
niepokój
co wiecznie nosi
kochanką
samotność
ona nigdy nie opuści

dwa kroki w tył 
jeden w przód 
w prawo lewo 
od ściany do ściany 
głucho się odbijam 
między nimi 
pozostanę

Skrzydła

Dziś nieco inna forma - krótka scena teatralna

(skrzydła - bardziej przypominające te ptaka, w żadnym wypadku anielskie)

(scena szara, przygaszone światło, mały stolik, osoba ubrana zwyczajnie zaczyna siedząc bokiem do widowni na krześle przy stoliku kreślić coś na kartce papieru)

Wolność ma taki dziwny smak - smak samotności.

(wstaje, podchodzi do przodu sceny)

Zbyt długo... zbyt długo związany sobą, innymi, światem byłem. A teraz... kiedy wreszcie mogę

(obraca się w prawo)

pójść w prawo

(obraca się w tył [lewa strona widowni])

czy może w lewo?

(staje przodem do widowni)

Dwa kroki w tył - o proszę.

(robi dwa kroki w tył)

Do przodu... nie ma sprawy

(robi krok w przód)

Dlaczego więc... dlaczego więc czuję ten gorzki smak?... dlaczego smutek się czai?... dlaczego pustka wszystko pożera?...

(przestawia krzesło przodem do widowni a bokiem do stolika i siada na nim)

Zbyt długo trzymałem je związane... zbyt długo były obcięte...

(wstaje, podchodzi z boku stolika i podnosi je z ziemi)

moje skrzydła. Moje jedyne skrzydła...

(bierze i zakłada je na siebie)

Teraz, kiedy mogę wreszcie je rozłożyć... kiedy mogę polecieć

(wraca na początek sceny)

dlaczego?... dlaczego to wszystko czuję? Czy jeszcze potrafię?

(rozkłada je jak do lotu)

Czy już może zapomniałem?... kiedy ostatni raz latałem? A może tylko tak myślałem?!...

(składa je ponownie)

A teraz, kiedy nareszcie mogę... juz nie potrafię...

(siada na krześle)

Czy może jeszcze kiedyś ktoś mi przypomni jak się lata?

(bierze zdejmuje je i odkłada na miejsce, chwilę jeszcze klęczy na jedno kolano nad nimi)

Raz obcięte nie posłużą już więcej... raz związane nie rozłożą się...

(gładzi je delikatnie)

Tak wolność ma gorzki smak samotności.

(wstaje przestawia krzesło przodem do widowni, siada na nim i dopisuje na kartce)

Ale tylko wolni możemy latać.

* * * (czerwony płomyk...)

Czerwony płomyk
targany wiatrem
samotnie płonie
tracąc życie.

To znak pamięci
Na grobie dłoń
nieznana postawiła
i go ożywiła.

Jeszcze oczy
czyjeś spojrzały
zobaczyły chwile
zatrzymane w pamięci.

Czyjaś łza spłynęła 
cieniutką strużką.

Odeszło cicho
ogniem spalone
przeminęło
rozwiane wiatrem.

Tak znicz płonie
każdy innym
samotnym
wspomnieniem
choć setki
ich stoją
inne dłonie
stawiają.

Cmentarz

Krzyże szeregiem stoją

żołnierze bezgłośni

ostatni apel zdający

w ciszy

pod nimi ludzie

leżą w szeregu

cisi i niemi

martwi

ciche spokojne

podziemne miasto

murowane z wierzchu

a w środku…

pomiędzy nimi ludzie

światełka niosą

w ciszy

na grobach stawiają

podziemny martwy

nadziemny żywy

- dwa światy

który jest mój?

zawieszony w próżni

pomiędzy nimi

żyjący w jednym

dążący do drugiego

krzyż dostawią

szereg powiększy

ciało złożą

pod nim na zawsze

lampkę postawią

cicho zapalą

pójdą

zgaśnie

cicho wiatr zawieje

zaszumi

ucichnie

na zawsze

Deszcz

u nas słychać
tylko deszcz
jak miarowo dzwoni
o puste szyby

nie więcej
tylko deszcz
smutno płaczący
nad szarym świtem

dym z komina
ciężko unoszący się
w górę do nieba
i deszcz przygniatający

kap kap kap
o szybę dzwoni
miarowym równym
niezachwianym tempem

u nas nic
tylko deszcz
po cichu kapie
i niknie na ziemi

razem z tymi kroplami
cichnę i ja 
powoli równostajnie
gasząc wszystko

tyko deszcz
łzy zmyje
ostudzi
ukoi ból

do ziemi przybije
zgasi

u nas nic
tyko deszcz
miarowy
niezachwiany

i nic więcej
kap kap kap

Anioły

Anioły przychodzą i odchodzą
- żaden z nich nie pozostaje

dzisiaj był przy mnie
mój Anioł – odszedł ode mnie
dokąd poszedł – nie wiem
co robi – nie wiem

nie ma Anioła – nie ma

człowiek pozostał sam – bez Anioła
człowiek wiecznie jest sam

nie ma Aniołów – choć widzę cień ich

skrzydeł

a może mi się tylko tak zdaje
może to liście a może ręce
a może… sam już nie wiem co

byliśmy dzisiaj razem – ja i mój Anioł
byliśmy razem – jak to dziwnie brzmi
tak obco i niespokojnie zarazem
byliśmy razem – teraz jestem sam

był śmiech i łzy
była radość i smutek
i uczucia były
- tak z nim wszystko było proste

nie ma go – ja pozostałem sam

nie wierzę nie wierzę
nie ma aniołów – są tylko ludzie
To czemu widzę cień ich skrzydeł?

*** (Z dymem ...)

Z dymem papierosa

Spałam swoje myśli

I życie

Samotności granice.

W dymie papierosa

Niknie wszystko

Rozwiane wiatrem

I przemija.

Z dymem papierosa

W powietrze posyłam

Swój smutek

Ból i lęk.

Z dymu kształtuję

I patrzę

Jak żyje minutę

I ginie.

Tak

Wszystko przemija.

I tylko mała

Cząstka

Obraz

Uczucie

Pozostaje zachowana

W mej głowie

Póki żyję.

Ze mną przeminie.

Dlaczego?...

była mała dziewczynka

smutna dziewczynka

widziała więcej

spoglądała głębiej

czuła bardziej

kochała mocniej

cierpiała silniej

i ufała?...

żyletka była z nią

z dłoni jej nie wypuszczała

dlaczego?...

dlatego że była nic warta

dlatego że nienawidziła siebie

chciała siebie karać

nie chciała żyć

dlaczego dziewczynko

niszczysz siebie

dlaczego?...

dlaczego jeśli jesteś coś warta

jeśli kochasz i czujesz

jeśli cierpisz i widzisz

bardziej niż inni

zabijasz siebie

dlaczego?...

pytanie głucho zabrzmiało

i pozostało

bez odpowiedzi...

Słyszysz?...

Słyszysz?
- To cisza woła.
Słyszę ją
- niemą płaczkę.
Posłuchaj!
Tak serce ludzkie woła.

Słyszysz?

- To ona płacze.

Słyszę

- gromobicie kamieni.

Posłuchaj!

Tak serce płacze,

to w nie biją kamienie.

Słyszysz?

- Twoje imię wypowiada.

Słyszę

- moje już przebrzmiało.

Posłuchaj!

Serce po imieniu cię wzywa.

Słuchaj!

Słyszę.

Serce umarło.

Kamień ostatni spadł.

Cisza pozostała

Krajobraz z mgły

Kształtuję teren
tu będzie dolina 
porośnięta lasem 
jej środek 
przetnie strumień.

A tu będzie góra 

porośnięta łąką 

której szlakiem 

wejdę na sam szczyt.

Tu postawię domek 

u jej podnóża 

nad strumykiem 

co szumi cicho.

Kształtuję zwierzęta 

ptaki śpiewające 

radosne piosenki 

na gałęzi 

w lesie. 

Psa co śpi spokojnie 

zwinięty w kłębek 

pst nie budź go 

bywa groźny. 

Stado owiec 

beczy w zagrodzie 

pilnowane przez 

barana.

Kształtuję siebie 

jestem taki 

nie inny 

mam to 

wiem tamto. 

Jestem tym 

kim chcę być 

nic więcej 

nic mniej. 

Mówię 

a pod moimi 

dłońmi 

staje się świat.

Kształtuję Ciebie

jesteś taka 

jaką chcesz być 

pozwalam na to 

lubie Ciebie. 

Jesteś 

nic więcej 

nic mniej 

tylko to. 

Mówisz 

słowa 

powoli 

niszczą.

Wziąłem mgłę

ukształtowałem 

z niej 

to wszystko.

Pod dotykiem 

rozpłynął się 

mój świat 

o wschodzie słońca.

Pozostało 

światło 

które zraniło

przeszyło.

Czy jeszcze kiedyś 

będzie mgła 

nocą 

bym mógł 

go stworzyć?

Słowa

co czytasz Panie?
słowa ... słowa ... słowa...
rzekł Hamlet
swojemu słudze

to tylko słowa
nic więcej
puste dźwięki
brzmiące w ciszy

tylko słowa
które trwają
zbyt krótko
i przemijają
zbyt szybko

to tylko słowa
zapomniane już dawno
i tylko słowa
których nie pamięta nikt

Panie czy tylko słowa?

tego pytania
Hamlet nie słyszy
nie odpowiada
czaszkę ująwszy

tak kocham słowa
ich cichy dźwięk
pozwala wyrazić
to co czuję

tak kocham słowa
ulotne i nikłe
przemijające
tak krótko żywe

tak kocham słowa
choć tylko
są to słowa
nic więcej