* * * (czerwony płomyk...)

Czerwony płomyk
targany wiatrem
samotnie płonie
tracąc życie.

To znak pamięci
Na grobie dłoń
nieznana postawiła
i go ożywiła.

Jeszcze oczy
czyjeś spojrzały
zobaczyły chwile
zatrzymane w pamięci.

Czyjaś łza spłynęła 
cieniutką strużką.

Odeszło cicho
ogniem spalone
przeminęło
rozwiane wiatrem.

Tak znicz płonie
każdy innym
samotnym
wspomnieniem
choć setki
ich stoją
inne dłonie
stawiają.